149.

 

Güzelliğin ağır oku. – En asil güzellik türü bizi birdenbire çarpmaz, fırtınalı ve sarhoş edici saldırılarda bulunmaz (böyle bir güzellik kolayca nefret uyandırır), tersine en asil güzellik,  neredeyse farkında olmaksızın yanımızda taşıdığımız, ağır ağır içe işleyen ve yine  kimi zaman bir rüyada karşılaştığımız, ama en sonunda,  uzunca bir süre yüreğimize  özenle yerleştikten sonra, bize tamamen sahip olan ve gözlerimizi yaşlarla, yüreklerimizi tutkuyla dolduran türden bir güzelliktir. – Güzelliği görünce ne için yanıp tutuşuruz?  Güzel olmak için.  Güzellik birikmiş epeyce bir mutluluk / kısmet (Gülücük)  olması gerektiğini tasavvur ederiz – Ama bu bir yanılgıdır.

İnsanca, Pek İnsanca / Nietzsche